Verlaten

Tussen de duizenden vogels in het net-voor-het-einde-van-de-wereld-links ligt ze, in rust en alleen, dobberend op het water, mijn nieuwe thuis.

De reis is verder gegaan, en nu lig ik met de Karcharia net nergens. De havens die we passeerde hadden geen plek, en de havens die ik belde verderop ook niet. Dus is dit stekje is het geworden voor de week: net nergens. Maar met de zon op het achterdek en een boek in de hand, lijkt dit toch ineens best een verdomd goed idee.

Volgende week wordt het hard zoeken naar een haven waar ik de zomer lang kan blijven, een plek die ik dan letterlijk en figuurlijk mijn thuishaven kan noemen. Zo erg gevestigd en genesteld ben ik al meer dan een half jaar niet geweest, en nu het er bijna is realiseer ik me dat ik het misschien toch wel een beetje heb  gemist.